Boże Narodzenie

W święta Bożego Narodzenia radujemy się z faktu, że Pan Bóg wkroczył w dzieje ludzkości, że „Słowo Ciałem się stało i zamieszkało między nami”. Aby przeżyć tę tajemnicę prawdziwie po chrześcijańsku, nie ograniczajmy się tylko do zewnętrznych obrzędów i zwyczajów. Zechciejmy dotrzeć do źródła tej radości, do samej tajemnicy wcielenia. Przeżywajmy te święta w gronie rodzinnym, pochyleni nad dobrą nowiną zwiastującą pokój i miłość

    

    

    

    

        

Drodzy bracia i siostry, dobrych Świąt Bożego Narodzenia!

Dzisiaj Kościół przeżywa zadziwienie Maryi Panny, świętego Józefa i pasterzy z Betlejem, kontemplując Dzieciątko, które się narodziło i leży w żłobie: Jezusa, Zbawiciela.
W tym dniu pełnym światła rozbrzmiewa zapowiedź proroka:
„Dziecię nam się narodziło,
Syn został nam dany,
na Jego barkach spoczęła władza.
Nazwano Go imieniem:
Przedziwny Doradca, Bóg Mocny,
Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju” (Iz 9,5).

Władza tego Dzieciątka - Syna Bożego i Maryi - nie jest władzą z tego świata, opierającą się na sile i bogactwie; jest to moc miłości. Jest to moc, która stworzyła niebo i ziemię, która daje życie wszelkiemu stworzeniu: minerałom, roślinom, zwierzętom; jest to siła, która pociąga mężczyznę i kobietę, czyniąc z nich jedno ciało i jedno życie; jest to siła, która odradza życie, która przebacza winy, jedna nieprzyjaciół, przekształca zło w dobro. Jest to moc Boga. Ta moc miłości doprowadziła Jezusa Chrystusa do ogołocenia siebie ze swej chwały, aby stać się człowiekiem; doprowadzi też Go do oddania swego życia na krzyżu i powstania z martwych. Jest to władza służby, która ustanawia w świecie królestwo Boże, królestwo sprawiedliwości i pokoju.

Dlatego narodzinom Jezusa towarzyszy śpiew aniołów, którzy głoszą: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania” (Łk 2,14).

Dziś orędzie to obiega całą ziemię i pragnie dotrzeć do wszystkich ludzi, zwłaszcza zranionych przez wojnę i gorzkie konflikty, oraz odczuwających potężne pragnienie pokoju.

Pokój dla mężczyzn i kobiet w udręczonej Syrii, gdzie przelano tak wiele krwi. Zwłaszcza w mieście Aleppo, będącym w minionych tygodniach teatrem jednej z najokrutniejszych bitew, istnieje paląca potrzeba natychmiastowego zapewnienie pomocy i pociechy, z poszanowaniem prawa humanitarnego, wyczerpanej ludności cywilnej. Nadszedł czas, aby ostatecznie umilkła broń, a wspólnota międzynarodowa czynnie zaangażowała się w osiągnięcie wynegocjowanego rozwiązania oraz aby przywrócono zasady współżycia obywatelskiego w tym kraju.

Pokój dla kobiet i mężczyzn umiłowanej Ziemi Świętej, wybranej i ukochanej przez Boga. Niech Izraelczycy i Palestyńczycy mają odwagę i determinację do zapisania nowej karty dziejów, w której nienawiść i zemsta ustąpią przed wolą wspólnego budowania przyszłości wzajemnego zrozumienia i zgody.

Niech odnajdą jedność i zgodę Irak, Libia i Jemen, których mieszkańcy cierpią z powodu wojny i okrutnych działań terrorystycznych.

Pokój dla mężczyzn i kobiet w różnych regionach Afryki, zwłaszcza w Nigerii, gdzie fundamentalistyczny terroryzm wykorzystuje nawet dzieci do siania przerażenia i śmierci. Pokój dla Sudanu Południowego i Demokratycznej Republiki Konga, by uleczono podziały a wszyscy ludzie dobrej woli dołożyli starań, aby podjąć drogę rozwoju i dzielenia się, dając pierwszeństwo kulturze dialogu, a nie logice konfliktu.

Pokój tym, którzy w różnych regionach doznają cierpień z powodu ciągłych zagrożeń i nieustannych przejawów niesprawiedliwości. Oby Mianmar mógł umocnić wysiłki na rzecz pokojowego współistnienia i oby, przy pomocy wspólnoty międzynarodowej, zapewniono niezbędną ochronę i pomoc humanitarną tym, którzy jej usilnie i bezzwłocznie potrzebują. Oby na Półwyspie Koreańskim przezwyciężono przeżywane przezeń napięcia w odnowionym duchu współpracy.

Pokój dla kobiet i mężczyzn, którzy wciąż odczuwają skutki konfliktu we Wschodniej Ukrainie, gdzie pilnie potrzebna jest wspólna wola ulżenia mieszkańcom oraz realizacji podjętych zobowiązań.

Módlmy się o zgodę dla umiłowanego narodu kolumbijskiego, który stara się podjąć nowy i odważny proces dialogu i pojednania. Niech ta odwaga ożywia także umiłowaną Wenezuelę w podejmowanie niezbędnych kroków, by położyć kres obecnym napięciom i wspólnie budować przyszłość nadziei dla całej ludności.

Pokój tym, którzy stracili swych najbliższych na skutek okrutnych aktów terroryzmu, które stały się zasiewem strachu i śmierci w sercu wielu państw i miast. Pokój – nie w słowach, ale rzeczywisty i konkretny – naszym braciom i siostrom opuszczonym i wykluczonym, tym, którzy są głodni i tym, którzy padają ofiarami przemocy. Pokój wygnańcom, migrantom i uchodźcom, osobom, które są dziś przedmiotem handlu ludźmi. Pokój narodom, cierpiącym z powodu ambicji gospodarczych małych grup i zachłanności bożka-pieniądza, prowadzącej do zniewolenia. Pokój tym, którzy są naznaczeni trudnościami społecznymi i gospodarczymi oraz tym, którzy cierpią z powodu skutków trzęsień ziemi lub innych klęsk żywiołowych.

I pokój dzieciom w tym szczególnym dniu, kiedy Bóg staje się dzieckiem, zwłaszcza tym pozbawionym radości dzieciństwa z powodu głodu, wojen i egoizmu dorosłych.

Pokój na ziemi wszystkim ludziom dobrej woli, którzy codziennie, dyskretnie i cierpliwie pracują w rodzinie i społeczeństwie, żeby budować świat bardziej ludzki i sprawiedliwszy, wspierani przekonaniem, że tylko pokój umożliwia pomyślniejszą przyszłośći dla wszystkich.

Drodzy Bracia i Siostry!

„Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany”: jest On „Księciem Pokoju”. Przyjmijmy Go!

Papież Franciszek

Homilia Ojca Świętego wygłoszona podczas Pasterki sprawowanej w bazylice watykańskiej.
„Ukazała się łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom” (Tt 2,11). Słowa apostoła Pawła ujawniają tajemnicę tej świętej nocy: ukazała się łaska Boga, Jego bezinteresowny dar; w danym nam Dzieciątku miłość Boga wobec nas staje się konkretną.  Jest to noc chwały, tej chwały ogłoszonej przez aniołów w Betlejem, a także nam dzisiaj na całym świecie. Jest to noc radości, ponieważ od teraz i na zawsze Bóg, Odwieczny, Nieskończony jest Bogiem z nami: nie jest dalekim, nie musimy Go poszukiwać na orbitach niebiańskich lub w jakiejś mistycznej idei; jest blisko, stał się człowiekiem i nigdy nie odłączy się od naszego człowieczeństwa, które uczynił swoim. Jest to noc światła: to światło, o którym prorokował Izajasz (por. 9,1), a które rozjaśni tych, którzy chodzą w ciemności, pojawiło się i ogarnęło pasterzy z Betlejem (por. Łk 2,9). Pasterze odkrywają po prostu, że „Dziecię nam się narodziło” (Iz 9,5) i pojmują, że cała ta chwała, cała ta radość, całe to światło skupia się w jednym punkcie, w tym znaku, który wskazał im anioł: „Znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie” (Łk 2,12). Zawsze jest to znak, by znaleźć Jezusa. Nie tylko wówczas, ale również dziś. Jeśli chcemy świętować prawdziwe Boże Narodzenie, rozważajmy ten znak: krucha prostota niemowlęcia, łagodność jego położenia w żłobie, czuła miłość pieluszek, w które był owinięty. Tam jest Bóg. Za pomocą tego znaku Ewangelia ukazuje nam paradoks: mówi o cesarzu, o rządcy, o wielkich tego czasu, ale Bóg nie jest tam obecny; nie pojawia się w sali szlacheckiej pałacu królewskiego, ale w ubóstwie żłobu; nie w blasku pozorów, ale w prostocie życia; nie u władzy, ale w zaskakującej małości. I aby Go spotkać, trzeba iść tam, gdzie On przebywa: trzeba się pochylić, uniżyć się, stać się małymi. Rodzące się Dzieciątko jest dla nas wyzwaniem: wzywa nas do opuszczenia ulotnych złudzeń, aby przejść do istoty, do wyrzeczenia się naszych nienasyconych żądań i porzucenia odwiecznego niezadowolenia i smutku z powodu czegoś, czego zawsze będzie nam brakowało. Dobrze nam zrobi pozostawienie tych rzeczy, aby znaleźć w prostocie Boga-Dzieciątka radość, sens życia. Pozwólmy, by wyzwaniem dla nas było Dzieciątko w żłobie, ale także dzieci, które nie leżą dziś w kołysce, otoczone pieszczotą miłości matki i ojca, ale leżą w nędznych „żłóbkach godności”: w podziemnym schronie, by uniknąć bombardowania, na chodniku wielkiego miasta, na dnie łodzi przeciążonej migrantami. Pozwólmy, by wyzwaniem dla nas były dzieci, którym nie pozwala się narodzić, te, które płaczą, bo nikt nie zaspokaja ich głodu, te, które nie trzymają w rękach zabawki, lecz broń. Tajemnica Bożego Narodzenia, która jest światłem i radością, stanowi wyzwanie i wstrząsa, ponieważ jest równocześnie tajemnicą nadziei i smutku. Niesie z sobą smak smutku, bo miłość nie jest przyjęta, życie jest odrzucone. Tak stało się z Józefem i Maryją, którzy zastali drzwi zamknięte i położyli Jezusa w żłobie, bo „nie było dla nich miejsca w gospodzie” (w. 7). Jezus urodził się, będąc odrzuconym przez jednych i przy obojętności większości. Także dzisiaj może być taka sama obojętność, gdy Boże Narodzenie staje się świętem, w którym protagonistami stajemy się my sami, zamiast Niego; kiedy światła komercji spychają w cień światło Boga; kiedy gonimy za prezentami, a pozostajemy niewrażliwymi na osoby usunięte na margines. Ale Boże Narodzenie ma przede wszystkim smak nadziei, ponieważ – pomimo naszych ciemności – jaśnieje światło Boga. Jego łagodne światło nie budzi lęku; Bóg, będąc w nas rozmiłowanym, przyciąga nas swoją czułością, rodząc się ubogim i kruchym pośród nas, jako jeden z nas. Rodzi się w Betlejem, co oznacza „dom chleba”. Wydaje się, jakby chciał nam powiedzieć, że rodzi się dla nas chlebem; rodzi się do życia, aby dać nam swoje życie; przychodzi w nasz świat, aby nam przynieść swoją miłość. Nie przychodzi, by pożreć i rozkazywać, ale by karmić i służyć. Istnieje zatem bezpośrednia nić łącząca żłóbek i krzyż, gdzie Jezus będzie chlebem łamanym: jest to bezpośrednia nić miłości, która daje siebie i nas zbawia, która daje światło naszemu życiu i pokój naszym sercom. Zrozumieli to w ową noc pasterze, którzy należeli do ludzi zmarginalizowanych tamtych czasów. Ale nikt nie jest marginalizowany w oczach Boga i to właśnie oni byli zaproszonymi na Boże Narodzenie. Ci, którzy byli pewni siebie, samowystarczalni, zostawali w domu, wśród swoich spraw; natomiast pasterze „udali się z pośpiechem” (por. Łk 2,16). Także i my pozwólmy, by tej nocy Jezus nas wezwał i zwołał. Idźmy do Niego z ufnością, wychodząc od tego, w czym czujemy się zmarginalizowani, wychodząc od naszych ograniczeń. Pozwólmy, by dotknęła nas czułość, która zbawia. Zbliżmy się do Boga, który staje się bliskim, zatrzymajmy się, by spojrzeć na żłóbek, wyobraźmy sobie narodziny Jezusa: światłość i pokój, najwyższe ubóstwo i odrzucenie. Wejdźmy w prawdziwe Boże Narodzenie wraz z pasterzami, zanieśmy do Jezusa to, czym jesteśmy, nasze marginalizacje, nasze niezagojone rany. W ten sposób zasmakujemy w Jezusie prawdziwego ducha Bożego Narodzenia: piękno bycia kochanymi przez Boga. Wraz z Maryją i Józefem jesteśmy przed żłóbkiem Jezusa, który rodzi się jako chleb dla mojego życia. Kontemplując Jego pokorną i nieskończoną miłość, powiedzmy Mu „dziękuję”: dziękuję, ponieważ uczyniłeś to wszystko dla mnie.

Papież Franciszek

 

Adwent

W grudniu, modlimy się w dwóch papieskich intencjach, ogólnej i ewangelizacyjnej. Ogólna: „aby we wszystkich częściach świata zniknęła plaga, jaką jest werbowanie dzieci żołnierzy” i ewangelizacyjna: „aby ludy europejskie odkryły na nowo piękno, dobroć i prawdę Ewangelii, która napełnia życie radością i nadzieją”

 

Adwent to czas przygotowania naszych serc na przyjęcie Chrystusa Zbawiciela, który jest naszą nadzieją.

                                               Papież Franciszek

 

Zapraszamy do pogłębiania własnej wiary przez korzystanie z konferencji głoszonych przez Biskupa Rysia (W ramach Konferencji Episkopatu Polski został w 2011 przewodniczącym Zespołu ds. Nowej Ewangelizacji)

Wejdź na podany niżej adres strony a następnie naciśnij na pokazany tam symbol dyskietki.

(Jeśli nie wiesz jak to zrobić zadzwoń- pomoc informatyczna tel. 664483702)

http://biskup-rys.pl/index.php/nagrania/440-2016-11-rekolekcje-adwentowe-o-modlitwie-w-da-u-brata

http://biskup-rys.pl/index.php/nagrania/380-2016-01-spotkanie-mezczyzn-sw-jozefa-w-edynburgu

Czytaj więcej...

Adwent adoracja

W naszej świątyni, jak co roku w pierwszą niedzielę adwentu, ustawiono choinkę nadziei. W tym roku jest to choinka nadziei dla Krzysia. Krzyś Kępczyk urodził się 15.10.2013 roku w Instytucie Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi z bardzo ciężką, wrodzoną wadą serca, brak lewej komory serca. Od chwili narodzin Krzyś musi walczyć o życie. Tą wadę leczy się w trzech etapach chirurgicznie do 3 roku życia dziecka. Rodzice Krzysia pragną Jego dobra, szczęścia i bezpieczeństwa a ponad wszystko zdrowia. Szansą na to jest ostatni etap leczenia kardiochirurgicznego – tzw. operacja Fontana w Klinice Uniwersyteckiej w Munster w Niemczech. Koszt tego poważnego zabiegu to 34 000 euro czyli 150 000 złotych. Kto chce pomóc chłopcu, może wrzucić swój wdowi grosz do wystawionej puszki. A bombka z choinki nadziei, niech zawiśnie na naszej domowej choince, jako wyraz naszej solidarności z rodzicami Krzysia. Jest to jedno z dzieł miłosierdzia względem bliźniego w okresie adwentu.

 

   

 Pierwsza niedziela adwentu

Dziś w Kościele rozpoczyna się nowy rok liturgiczny, czyli nowa droga wiary ludu Bożego. I jak zawsze rozpoczynamy go od Adwentu. Fragment z Ewangelii (por. Mt 24, 37-44) wprowadza nas do jednego z najbardziej sugestywnych tematów Adwentu: nawiedzenia ludzkości przez Pana. Pierwsze przyjście - jak wszyscy wiemy - nastąpiło wraz z Wcieleniem, czyli narodzinami Jezusa w grocie betlejemskiej. Drugie dzieje się obecnie: Pan stale nas nawiedza, każdego dnia, podąża obok nas i jest to obecność pocieszenia. I wreszcie będzie trzecie, ostateczne przyjście, które wyznajemy za każdym razem, gdy odmawiamy „Wierzę w Boga”: "I powtórnie przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych”. Pan mówi nam dzisiaj o tym swoim ostatecznym przyjściu, które nastąpi u kresu czasu i mówi nam, dokąd doprowadzi nasza droga.

.....Z tej perspektywy wypływa także zachęta do trzeźwości, aby nie dać się opanować przez rzeczy tego świata, przez rzeczywistość materialną, ale aby raczej panować nad nimi. Jeżeli, przeciwnie, pozwalamy, aby to one kierowały nami i przytłaczały nas, to nie możemy dostrzec, że istnieje coś znacznie ważniejszego: nasze ostateczne spotkanie z Panem i to jest ważne - to spotkanie. I sprawy dnia codziennego winny mieć ten horyzont, winny być ukierunkowane na ten horyzont. Chodzi o to spotkanie z Panem, który przychodzi. W owej chwili, jak mówi Ewangelia: „Dwóch będzie w polu: jeden będzie wzięty, drugi zostawiony” (w. 40). Jest to wezwanie do czujności, ponieważ nie wiedząc, kiedy On przyjdzie, trzeba być zawsze gotowym do wyjścia.

W tym okresie Adwentu jesteśmy wezwani do rozszerzenia horyzontu swego serca, by dać się zaskoczyć przez życie, które codziennie przedstawia nam swoje nowości. Aby to uczynić, należy nauczyć się niezależności od naszych zabezpieczeń, naszych utrwalonych schematów, ponieważ Pan przychodzi w godzinie, której sobie nie wyobrażamy, przychodzi, aby nas wprowadzić w wymiar piękniejszy i większy.
Niech Matka Boża, Panna Adwentu, pomoże nam nie uważać się za właścicieli naszego życia, nie stawiać oporu, kiedy Pan przychodzi, aby je zmienić, ale abyśmy byli gotowi na przyjście Jego - gościa oczekiwanego i miłego, nawet jeśli burzy nasze plany./Papież Francizek/ 

   

   

 

Mistrzostwa Polski Ministrantów w szachach

Od 19 do 20 listopada w Starachowicach odbyły się Mistrzostwa Polski Ministrantów w szachach szybkich i błyskawicznych. W szachach szybkich pierwsze miejsce zajął Adam Choina, na drugim miejscu uplasował się jego brat Michał, w klasyfikacji drużynowej zajęli oni drugie miejsce. W szachach błyskawicznych bracia zamienili się miejscami. W klasyfikacji drużynowej Adaś i Michał zdobyli pierwsze miejsce. Chłopakom gratulujemy i cieszymy się z ich mistrzostwa

   

 

Nowi Lektorzy w naszej parafii

 
Uroczystość Chrystusa Króla jest patronalnym świętem Liturgicznej Służby Ołtarza. Każdego roku w tym dniu ministranci naszej parafii otrzymują posługę lektora. Zadaniem lektora jest czytanie Słowa Bożego podczas Mszy świętej. Tego roku do grupy lektorów zostali włączeni: Adam Wyrzykowski, Maciej Miller i Filip Nalewaj. Chłopcom gratulujemy i otaczamy ich naszą modlitwą

 

    

    

 

.    

     

    

 

Sprzątanie kościoła 10 grudzień 2016 roku.

       

 

Warsztaty muzyczne

19 listopada dziewczynki ze scholi uczestniczyły w warsztatach muzycznych prowadzonych przez ks.Michała Wronę i animatorkę Kasię. Przygotowywały pieśni na zbliżający się adwent i doskonaliły swój warsztat wokalny.

 

    

 

 

Adoracja

"Bo cudowna jest miłość Twoja, jedyna takiej nie może dać nikt inny. Nieskończone miłosierdzie dla nas masz. Nie zabraknie dla nikogo". Tej miłości i miłosierdzia uczymy się w każdy trzeci piątek miesiąca od Pana Jezusa obecnego w Najświętszym Sakramencie.
W listopadzie uwielbialiśmy Pana Boga razem z bł. Anną Katarzyną Emmerich, ucząc się od niej pokory i cierpliwości w znoszeniu cierpienia.

    

    

 

 

Wieczór fatimski

Każdego miesiąca gromadzimy się przy Matce Bożej Fatimskiej. Rownież w listopadowy wieczór przyszliśmy do Maryi, aby modlić się podczas Eucharystii i rozważając tajemnice różańcowe prosić o ducha pokuty i nawrócenia dla nas i naszych rodzin. W tym miesiącu nabożeństwo fatimskie poprowadził ks. Daniel Koryciński.

    

    

    

 

Sprzątanie kościoła 3 grudzień 2016 roku.

       

   

       

Sprzątanie kościoła 26 listopada 2016 roku.

 

   

       

   

 

 

Sprzątanie kościoła 19 listopada 2016 roku.

 

    

    

    

    

 

Kto śpiewa dwa razy się modli

"Kto śpiewa dwa razy się modli" - zapraszamy na spotkania scholi młodszej w każdy piątek o godz. 15. Spotkania odbywają się w salce katechetycznej na plebanii. Dzieci ubogacaja śpiewem Liturgię, przygotowują czytania i komentarze, biorą udział w przedstawieniach . Jest czas na modlitę i czas na zabawę. "Dobry chrześcijanin to radosny chrześcijanin i tacy jesteśmy" - mówi jedna ze scholanek.

    

    

    

 

Sprzątanie kościoła 12 listopada 2016 roku.